Het kop van de koers-avontuur in de gran fondo La Claudio Chiappucci leverde een twaalfde plek op! Verslag over ontploffen op de laatste klim, teamwork en een solofinale waarin ik mezelf overtrof.

Bram de Vrind

We rijden de Claudio Chiappucci als tweede cyclo van ons hemelvaart fietsweekend in Frankrijk. Les Trois Cols Materiel in het Centraal Massief had een prima 26ste plek opgeleverd, maar ik had geen superbenen, net als mijn Team ABT (Altijd Blijven Trappen) ‘ploegmaats’. Nieuwe ronde nieuwe kansen met de Claudio Chiappucci.

Legendarische zege

De cyclo is vernoemd naar de Italiaanse renner die tussen 1985 en 1999 actief was en drie Touretappes, een Giro-rit en Milaan-Sanremo won. Zijn meest legendarische zege is de Touretappe naar Sestriere in 1992 die hij won na een solo van 125 kilometer.

Het parcours telt 156 kilometer en 2000 hoogtemeters. De heuvels van de Bourgogne vormen het decor, met beklimmingen tot 5,5 kilometer, waarbij het zwaartepunt ligt op de tweede helft van de koers.

Cadel Evans

Thijs, Teun, Sjoerd en ik stellen ons op de zonnige morgen op in het startvak in het schilderachtige Arnay-le-Duc. Claudio Chiappucci gaat enkele rijen voor ons met fans op de foto. Oud-Tourwinnaar Cadel Evans is ook van de partij. Af te zien aan zijn afgetrainde kuiten en dikke bovenbenen is hij nog goed in vorm.

Na een geneutraliseerde fase gaan de motards en begeleidende wagens vooruit en wordt de koers vrijgegeven. Vlak na het vertrek springen zes renners snoeihard weg. We zullen ze niet meer terugzien.

Pijn in de benen

In de eerste 35 kilometer liggen vijf klimmetjes, waarop de eerste schifting wordt gemaakt. We positioneren ons voorin het peloton om te voorkomen dat we de slag missen. De eerste klim doet flink pijn in de benen; ik ben nog niet helemaal hersteld van de cyclo twee dagen eerder.

Claudio Chiappucci blijkt het afdalen niet te zijn verleerd. Hij manoeuvreert zich handig naar voren met de handjes bovenop het stuur alsof hij een toertocht rijdt. De Italiaan rijdt op een custom made fiets en op zijn kleding staat ‘Claudio Chiappucci forever’. De kleding van Cadel Evans is bescheidener. Daarop staat de tekst: ‘Forever Grateful’ (voor altijd dankbaar).

Ieder voor zich en God voor ons allen

Na de eerste beklimmingen is het peloton uitgedund. Op de steile Côte de Sussey na 51 kilometer gaat ook Chiappucci overboord. Evans blijft bij hem. Een tussenstuk volgt waarin iedereen naar elkaar kijkt en niemand wil rijden. Behalve als er groepjes demarreren uit het peloton natuurlijk. Ieder voor zich en God voor ons allen. Deze ’toertocht’-fase biedt wel de mogelijkheid om goed te eten en drinken en genieten van het groene, uitgestrekte heuvelland van de Bourgogne met zijn schilderachtige dorpjes.

De Côte du Châteauneuf (1,5 km, max 13%) leidt op kilometer 104 de finale in. Het is een prachtige helling die langs een heuvel naar een vesting kruipt. Emmanuel Hollebeke, winnaar van de etappecyclo Campilaro waaraan we in 2016 deelnamen, rijdt weg uit de groep en niemand kan volgen.

Op de volgende klim rijdt Sjoerd met nog een paar anderen weg. Ik kan het gaatje met een uiterste krachtsinspanning dichten. Na de afdaling beginnen we aan de Cote d’Antheuil, met 5,5 kilometer en max 14 procent de langste, zwaarste en laatste van de dag. Sjoerd demarreert en wij laten hem als ploegmakkers rijden. Vlak voor het steilste stuk demarreert een sterke renner om het gat te dichten. Ik heb te weinig over en moet passen.

Langste klim van mijn leven

Het resterende deel voelt als de langste klim van mijn leven. Door de verzuring heen trappend rijd ik naar de top, terwijl ‘de groep Sjoerd’ meter voor meter van me wegrijdt.

Ik blijf over met een groep van acht, waaronder Thijs en Teun. Na overleg besluiten we Sjoerd met zijn groep van vier te laten gaan, zodat hij een gooi kan doen naar een top 10-plek. We blijven wel draaien om te voorkomen dat ze van achteruit terugkomen. Een paar Fransen in de groep profiteren bij ons in het wiel en rijden geen meter op kop.

Dan maar alleen!

Met mijn frikandellensprint heb ik geen zin om met die mannen naar de meet te rijden. Ik heb nog wat jus in de benen en laat Teun en Thijs weten dat ik ga demarreren. Op een stuk valsplat 12 kilometer voor de meet, spring ik met twee man weg. Als ik doortrek, kunnen ze niet volgen. Dan maar alleen!

Ik begin aan het langste stuk valsplat van mijn leven. Ik geef alles om zo snel mogelijk afstand te nemen. Vervolgens rijd ik hard door zonder compleet in de verzuring te gaan en maak mezelf klein om zo min mogelijk wind te vangen. Ik rijd nog altijd boven mijn omslagpunt; de benen zijn goed! Ik weet dat Teun en Thijs niet zullen rijden. In de dorpen word ik aangemoedigd door het publiek. Ik krijg vleugels!

Zwoegend en genietend rijd ik de laatste kilometers in dalende lijn naar de finish. De groep Sjoerd komt zelfs nog in het vizier. Ik had nooit verwacht dat ik als klimmer ooit met een solo op relatief vlak terrein zou wegkomen.

Zegegebaar

Met een zegegebaar rol ik over de meet. Twaalfde algemeen en vierde in mijn categorie! Ik blijk de groep Sjoerd tot 40 seconden te zijn genaderd, terwijl Teun en Thijs op 54 seconden achter me finishen.

Sjoerd heeft het sprintje in zijn groep gewonnen en pakt de achtste plek en derde plek in zijn categorie (een plek boven mij dus). Hij mag het podium op. Teun eindigt 15de en Thijs 17de. We hebben team geweldig teamwork geleverd.

We lunchen bij de aankomstlocatie en wachten op de podiumceremonie, die hopeloos uitloopt. De winnaars moeten zich voor het podium opstellen en Claudio Chiappucci poseert op de hoogste trede. Om half vijf, drie uur na onze aankomst wordt Sjoerd naar voren geroepen. Met een mooie beker en fantastische tête de la course-ervaring keren we terug.

Over La Claudio Chiappucci

De organisatie van de Claudio Chiappucci is perfect in orde, met seingevers op de belangrijkste kruispunten, motards en goede bevoorrading. Bij de ravitaillering werden aan onze groep flesjes water aangegeven, zodat we niet hoefden te stoppen. Er stonden geen pijlen langs de kant, maar de pijlen waren op de weg geschilderd. Na de cyclo is in een prima lunch voorzien. Ondanks het geringe aantal hoogtemeters is het parcours selectief genoeg om niet de hele dag in een groot peloton te hoeven rijden. De beklimmingen zijn lang en zwaar genoeg om voor een schifting te zorgen. De beginfase was niet al te nerveus.