Drie of zelfs vier keer de Mont Ventoux was het doel van mijn vriendin Esther tijdens Klimmen Tegen MS. Inclusief de steile en onverharde Route Forestière. Ik ging mee om haar als fietsende ‘waterdrager/sherpa’ te ondersteunen. Het werd een dag waarin Esther boven zichzelf uitsteeg, net als velen om ons heen.

Bram de Vrind

Klimmen Tegen MS-organisator Edwin van Wijngaarden verwoordde het mooi. De Mont Ventoux inspireert elk jaar weer honderden deelnemers aan Klimmen Tegen MS om het gevecht met de berg aan te gaan. Iedereen op zijn eigen manier. Van topfitte renners die zes keer de Kale Berg te beklimmen, tot deelnemers die niet goed kunnen lopen en een paar kilometer of paar honderd meter afleggen. Als statement van mentale kracht: ik laat me niet kisten door de slopende ziekte.

Derde deelname Klimmen Tegen MS

Wij nemen voor de derde keer deel aan Klimmen Tegen MS. Esther heeft zelf MS en was in 2017 een van de oprichters van het bedrijventeam van haar werkgever PLUS aan het evenement. Vorig jaar bereikten we drie keer de top. Dit jaar legt Esther de lat nog hoger. Drie beklimmingen, maar dan wel via de Route des Cèdres (beter bekend als de Route Forestière), het steile en onverharde pad dat niet met de racefiets te bedwingen valt. Als we dan toch bezig zijn, plakken we er misschien nog wel een vierde beklimming vanuit Sault (de minst zware kant) achteraan, was haar plan. Dat zou 180 kilometer en niet minder dan 6.000 hoogtemeters opleveren.

Als de zon een oranje gloed op de berg werpt, vertrekken we in de vroege morgen van 10 juni op de fiets naar Malaucène. We starten om 6 uur, een uur eerder dan de gezamenlijke start, om de mogelijkheid te houden om vier beklimmingen voor het donker af te ronden. We worden opgehouden door de startboog die nog op de grond ligt. De vrijwilligers duwen de boog omhoog en we fietsen er onderdoor. We rijden de verlaten weg (21 kilometer, 7,6%) over de graat van de berg naar boven met wijdse panorama’s. Esther pakt haar tempo en rijdt zonder te stoppen naar de top. In 2:51, veel sneller dan vorig jaar. Het is voor het eerst dat ze me vandaag zal verbazen.

Fietswissel

We dalen af naar Bedoin om aan de tweede klim te beginnen, een combinatie van weg en onverhard pad over de Route Forestière. Hans en Ine, de ouders van Esther, staan klaar met de mountainbikes waarmee we de route fietsen. Vrijwilliger Vincent, die deelnemers op het pad begeleidt, doet de slagboom open: “Het pad is niet makkelijk, maar je hebt wel mooi uitzicht.”

Hij krijgt gelijk. De route van 11 kilometer begint verhard met fraaie uitzichten op de toren op de Ventoux. Maar met het verstrijken van de kilometers wordt het pad steiler en slechter, met grote stenen en kuilen. Dat vergt veel energie en concentratie. Mijn crossfiets is er eigenlijk niet voor geschikt. Vincent komt af en toe op zijn quad langs en voorziet ons van water en opbeurende woorden. De laatste kilometers vlakt de weg af en kunnen we genieten van het wijdse uitzicht vanaf stille pad dat we helemaal voor onszelf hebben. Wat een gave beleving!

We wisselen terug naar de racefietsen en rijden naar de top. Daar duwen we snel wat pasta naar binnen en beginnen aan de afdaling naar Bedoin voor de derde klim. De lange klim door het bos lijkt eindeloos te duren. Hoewel Esther nog altijd sterk rijdt, ondanks dat we al 50 kilometer hebben geklommen. Maar vlak voordat we het bos hebben overwonnen, krijgt Esther steken in haar zij. Ze stopt om languit op een trap gaan liggen om de pijn te laten zakken. Dat heeft effect, in combinatie met een paar paracetamols.

Erehaag van familie en vrijwilligers

We vervolgen onze weg voor de laatste 6 kilometer door het maanlandschap tussen Chalet Reynard en de kale top. Het gaat supergoed, ondanks dat de laatste 2 kilometer akelig steil zijn. Als we de laatste bocht onder de top maken, horen we de luide muziek bij de finish. Daar wacht een erehaag van vrijwilligers en familie die ons onder luid gejuich binnenhalen. Esther barst in huilen uit en ook ik houd het niet droog. Het is dan 18 uur en we zijn 12 uur onderweg. We hebben de zware beproeving doorstaan.

Unieke prestatie

Maar Esther voelt zich goed en besluit te gaan voor een bijna unieke prestatie: vier beklimmingen. Als vijfde (geregistreerde) Nederlandse vrouw ooit. En misschien wel de eerste met MS. En ik dacht dat ik gek was met extreme uitdagingen! We gaan ervoor en zetten de afdaling in richting Sault, gevolgd door de ouders van Esther in de auto. Als we afdalen door het bos, realiseer ik me dat Esther op het punt staat om echt een unieke prestatie te verrichten. Ik ben ervan overtuigd dat ze het gaat redden. De beklimming (24 km, 4,9%) is een stuk minder zwaar dan Bedoin, Malaucène en al helemaal de Route Forestière.

Maar dan valt iets op. Het wordt niet warmer naar mate we dichterbij Sault in de vallei komen. De eerste waterdruppels tikken op het asfalt en gaan over in regen. Als we langs de lavendelvelden bij Sault zie ik de eerste bliksemschichten. Boven het dorp hangen gitzwarte wolken. We moeten nog 4 kilometer afdalen, het onweer tegemoet. We knijpen in de remmen om te schuilen in de auto. Op de buienradar blijkt dat het onweer nog zeker een half uur gaat duren. Daarmee zouden we pas tegen 20 uur de berg op kunnen en dat is met afdaling naar Malaucène erbij te laat.

Supertrots

Organisator Edwin van de organisatie komt al snel naar beneden om ons een lift te geven. Ik vind het moeilijk om de teleurstelling te verwerken. Ik had Esther deze bijzondere prestatie zo gegund. Tegelijkertijd ben ik supertrots dat Esther zo ongelooflijk sterk heeft gereden, zowel fysiek als mentaal. Dat je na 12 uur fietsen nog een keer de berg opgaat, ongelooflijk! Wat mij betreft heeft Esther een heldendaad verricht.

Maar niet alleen Esther. De support die we onderweg hebben gekregen was geweldig. Met Hans en Ine die ons de hele dag met de auto hebben gevolgd. Esthers zus Hilde, haar man Onne en neefjes Walt en Thijs die ons hebben aangemoedigd op de berg. Vrijwilliger Vincent die ons tijdens de Route Forestiere op de quad volgde. Mechanieker Rijko die spontaan met de bus de klim vanuit Bedoin afdaalde om mijn achterderailleur af te stellen. Organisator Edwin die ons een lift gaf en zelfs voor de deur van het huisje afzette na het onweer. En al die vrijwilligers die ons bij elke stop warm onthaalden. Zal ik je fiets vasthouden? Wil je water of sportdrank? Koeken of sportrepen? Ze maken Klimmen Tegen MS tot een evenement dat deelnemers hun leven lang niet zullen vergeten. Hetzelfde geldt voor ons.