
De dood of de gladiolen: zwaarbevochten 9de plek bij het NK Journalisten 2019
De dood of de gladiolen: zwaarbevochten 9de plek bij het NK Journalisten 2019
In de geweldige entourage van het Daags na de Tour evenement in Boxmeer reed ik maandag het NK Journalisten 2019. Met een top 10 plek als resultaat. Daar zag het er halfkoers niet naar uit.


De Fietsjournalist

Bram de Vrind
De Fietsjournalist
Koersen tussen de feesttenten, buitenbars, harde muziek, frietkramen over een ronde dwars door het centrum van het dorp. Het Daags na de Tour criterium in Boxmeer is een volksfeest waarvoor het hele dorp en omgeving uitloopt. Ik kan me geen betere entourage voor het NK Journalisten bedenken.
De Renner
Ik bewaar goede herinneringen aan het Nederlands Kampioenschap dat jaarlijks onder journalisten wordt gehouden. Het NK, toen gehouden als onderdeel van de Ronde van Katendrecht in Rotterdam, was in 2012 mijn eerste koers. Ik sloot aan in de B-categorie en had geen idee hoe je een wedstrijd moet rijden. Tv-maker Wilfried de Jong ging de eerste ronde onderuit. Ik kon in de voorste groep aanpikken, maar wist niet hoe je snel bochten neemt. De latere winnaar gaf me nog tijdens de koers tips. De groep dunde uit. De speaker riep in één van de laatste rondes: “Bram de Vrind zit in kansrijke positie!”, waarop ik dacht: wie, ik? Ik werd uiteindelijk zevende, achter onder andere schrijver Tim Krabbe (‘De Renner’) die tweede werd. Het was een prachtige ervaring.

NK Journalisten Groningen
Ook de jaren erop aasde ik op deelname, maar het kwam er steeds niet van. Het NK werd een paar keer gecanceld en toen organisator Sjors Beukeboom (NOS) vorig jaar de handschoen oppakte met een evenement in april te Groningen, moest ik afzeggen wegens een blessure. Het evenement in Boxmeer paste dit jaar echter perfect in de agenda.
Samen met ‘ploegmaat’ Merlijn Spenkelink die ook in Wielrenblad tenue rijdt, neem ik de tactiek door. We concluderen dat we in de eerste ronden vooraan moeten zitten, omdat het peloton snel in stukken zal breken. Dat komt door de grote niveauverschillen; sommige deelnemers zijn ervaren criteriumrijders, zoals Merlijn, en andere deelnemers rijden hun eerste koers. Het parcours is vlak en bochtig, wat inhoudt dat renners die hard kunnen aanzetten na de bochten in het voordeel zijn. En ik in het nadeel ben als lichte klimmer met frikandellensprint. Toch ga ik voor plek in de kopgroep.

‘Bram de Vrind leidt de achtervolging!’
Merlijn en ik stellen ons op op de voorste rang in het startvak. We hebben daarmee onze eerste move alvast gemaakt. Het peloton schiet in gang. Ik handhaaf met de eerste ronden rond de tiende plek, goed genoeg van voren.
Niet dus. Na het passeren van de finishlijn valt een renner voor me volledig stil. Het peloton breekt en de eerste zeven renners, waaronder Merlijn, rijden van ons weg. Het gaat me toch niet gebeuren dat ik de hele koers in de tweede groep rijd, denk ik. Ik zet de achtervolging in en probeer met harde kopbeurten het gat te verkleinen. “Bram de Vrind leidt de achtervolging!”, roept de speaker om. Maar de samenwerking in de groep hapert; een stuk of drie renners doen kopwerk en de rest weigert over te nemen. Dan maar alleen de oversteek maken.

Door de pijngrens
Een ronde lang geef ik alles wat ik heb. Ik ga door de pijngrens en diep in het rood, terwijl ik me klein maak in tijdritpositie met de handen over het stuur. Als de groep voor me inhoudt voor een bocht, trap ik nog even door. Het is de dood of de gladiolen! Langzaam maar zeker kruip ik naar de groep en pak het laatste wiel. “Heb je ons bijgehaald of ben je gedubbeld?”, vraagt Merlijn. “Bijgehaald!”, hijg ik. Ik ben finaal naar de klote maar zit er in ieder geval bij.
Het is dan halfkoers. Ik schakel over op de overlevingsstand en probeer een beetje te ‘recupereren’. Twee renners rijden voor onze groep uit: amateur-renner Elias de Bruijne (Fiets) en elite-mountainbiker Juul van Loon (De Gelderlander).
Radio Tour de France
In de finale merk ik dat ik nog wat over heb. Sjors Beukeboom springt weg en ik pak zijn wiel. Merlijn volgt. We worden al snel bijgehaald. Vlak voor het ingaan van de laatste ronde rijd ik op kop van het peloton. De finishtune van Radio Tour de France weerklinkt. Ik demarreer bij het passeren van een lastige rotonde, waar de groep consequent dwars over het eiland rijdt. “Bram de Vrind leidt het peloton!”, roept de speaker die vandaag bijzonder complimenteus is. Maar ik kijk achterom en zie dat een grote groep volgt.
Ik pak een herstelmoment om de volgende demarrage te kunnen volgen. Nog een halve ronde te gaan. Sjors, Merlijn en Peter Kraaijvanger (Specialized PR en media) gaan er vandoor. Ik zet alles op alles om te volgen. Twee groepen achterblijvers komen in beeld. Peter roept dat ze aan de kant moeten. Deze chaotische situatie werkt in ons voordeel; het is lastiger om te volgen. De laatste 500 meter werk ik af als een tijdrit. Ik kijk om en zie niemand volgen, terwijl Mick Enkelaar (Gracenote Sports) voor me stil lijkt te vallen. Meter voor meter kom ik dichterbij, maar kan hem net niet passeren.
Handtekeningen
Maar dan word ik zelf in de luren gelegd. Als een duveltje uit een doosje sprint Rodrick de Munnik (Fiets) me voorbij. Hij wint in zijn categorie, terwijl ik de negende plek pak in mijn categorie (tiende algemeen). En als je de Belg die derde werd niet meerekent zelfs achtste ;). Even later word ik omringd door fans die handtekeningen komen vragen. Niet van mij, maar van Marianne Vos, Annemiek van Vleuten en andere elite dames die na ons koersen. Via de coulissen ga ik er vandoor.
Foto’s: Monique Segers-Weijts